Waar is de tijd dat kinderen én volwassenen elkaar nog ongecensureerd de stuipen op het lijf joegen met gruwelvertellingen over demonen en andere duistere wezens? Is er nog plaats voor het wilde, het irrationele, het beangstigende in onze maatschappij?
Categorie Archief: Storytelling
Noem hen de verre neven van Zwarte Piet. Of beter nog: zijn voorvaderen. In Oostenrijk en andere Alpenregio’s struint Sinterklaas niet rond met een roetkompaan in narrenpak, maar met duivels en demonen. Vooral de afschrikwekkende Krampus wordt steeds populairder. Ook bij ons.
In haar debuutroman De meisjes schetst de Amerikaanse Emma Cline (27) nauwgezet de soms donkere leefwereld van tienermeiden, hun intense vriendschappen en de gruwelijkheden waartoe ze in staat zijn. Hiervoor baseerde ze zich losjes op de sekte rond misdadiger Charles Manson.
Een sportstadion als decor, een groep drieste kruisvaarders, een man met een machinegeweer op de scène: de eerste akte van het liefdesverhaal Armida dat Mariame Clément regisseerde voor de Vlaamse Opera speelt, is schrikwekkend actueel. ‘De grofheid en de wreedheden van de kruistochten zijn dezelfde als die van vandaag, en dat maakt me bang’, aldus de Parijse.
In Wij en ik ontrafelt schrijfster Saskia de Coster hoe geheimen over generaties heen kruipen en een familie langzaam tot de rand van de waanzin brengen. Maar: ‘Ook uit een neurose kun je trots halen.’
Als we verandering willen, hebben we creatieve geesten nodig, zegt de Nederlandse filosofe Joke Hermsen. En dus roept ze in haar essaybundel Kairos de lezer op meer tijd te maken om niets te doen, want pas als er rust is, kan er iets nieuws ontstaan. We hadden het onder meer over een Griekse gevleugelde god, de eenzaamheid van de vrouwelijke wijsgeer, en bevlogenheid.
