Dit stukje schreef ik op 5 juli 2011 voor De Morgen, de dag voordat Prince concert gaf op het Sint-Pietersplein in Gent. Bart en ik zouden de week erna gaan samenwonen. De dag daarna ontdekte ik dat ik zwanger was van Charlie.
Categorie Archief: Columns
Al organiseerden we honderd vrouwendagen: als vrouwen niet ophouden met elkaar te saboteren en neer te halen, zal er van gendergelijkheid nog lang geen sprake zijn.
Niet vrouwen moeten hun gedrag aanpassen aan potentiële aanranders. Mannen moeten vrouwen gewoon met rust laten.
Terreur waart als een kwaadaardig virus door onze samenleving, maar laten we ook de helden niet uit het oog verliezen.
Daar stonden we dan. In alle vroegte, aan het bureau van de ambtenaar van de burgerlijke stand. Het was de laatste dag van mei, en de ultieme datum waarop je kind alsnog de dubbele familienaam kon geven, die van vader én moeder.
Het kind had nog niet eens een naam, maar de jonge moeder deed wat de samenleving van haar verwachtte: ze stond op, trok een designerjurk aan en haar hoge hakken, en checkte voor de laatste keer het vliegdekschip dat een pas bevallen vrouw in haar grote onderbroek moet dragen wil ze geen bloedspoor nalaten.
Ik had bijna niets geschreven. Of een lege pagina met daarop ‘Ga op uw handen zitten en haal diep adem voor u uw gal uitstort op Facebook of Twitter’. Maar toen botste ik op een zin van de Amerikaanse kunstenares Jenny Holzer. ‘It is in your self interest to find a way to be very tender.‘
Weken geleden schreef ik me in voor de vegetarische actie Dagen zonder Vlees. Tot het zover was.
‘Decluttering’ is het modewoord van de dag. Opruimen tot de leegte je toelacht. Ik word net niet gek van de gedachte.
Een halve dag vrij nemen om de verjaardagstraktatie van dochterlief voor te bereiden? Op school verschijnen met drie banketbakkersdozen vol geglazuurde en versierde cakejes? Zo’n moeder zou ik dus niet zijn.
We zijn niet onze tranen
We zijn niet onze jurk
We zijn niet onze kinderen
We zijn niet ons gesnurk
Zomerzon op het vaderland: de graven van Flanders Fields liggen wit te glanzen. De velden als een lappendeken in varianten op groen en geel rond de doden gedrapeerd. Maar er is niets knus aan Tyne Cot Cemetery in Passendale en de vele andere begraafplaatsen van de Eerste Wereldoorlog. De locatie is idyllisch, de mensen die er liggen begraven jong.
Gegronde redenen om in een supermarkt dwars op de grond te gaan liggen:
1.
J. is ernstig ziek. Ik zoek naar mooie woorden, maar ik vind ze niet. Beterschap, mail ik hem. Ik tik het hartsgrondig. Maar Helvetica blijft Helvetica, al plak ik er nog zoveel emoji’s achter.
Onvermogen is een woord dat ik wèl vaak tegenkom. Ik spel het met weerzin en met opgetrokken neus.
Ik wil schrijven dat het leven onkneedbaar is, de automatische spelcorrector maakt er onkenbaar van. Is het leven onkenbaar? Ik lig in bed en adem het donker in. Die ruikt naar bedwelmend rotte hyacinten.
