Cathérine Ongenae

Ik ben een natuurmens. Ik heb landschap nodig, bomen en vogels en warme dierenlijven. Ik moet me vuil kunnen maken om me gelukkig te voelen. Ik hou van boeken, vazen, bloemen. Van vintage en antiek. Van zelfgemaakt.

Ik werk graag met mijn handen: in de keuken, in de tuin, in stallen of in het atelier… Ik ben een eeuwige leerling, probeer graag vanalles uit. Ook als het over storytelling gaat. Maar dan ben ik de mentor. Als kind al kon ik mezelf verliezen in verbeelding. Het liefst las ik mythes en sprookjes. Die symboliek, die wendingen, die bijna te voorspellen structuur…

Voor de verhalen ging ik ook antropologie studeren. Voor mijn studies trok ik naar de VS voor een summer school, waar ik een zomer bij de Navajo in New Mexico woonde. Ik leerde daar zoveel. Over oral storytelling, over hun scheppingsverhaal, over wat je moet doen als je een dode coyote op de weg ziet liggen. In die wereld is er geen grens tussen verhalen en realiteit, zoals bij ons wel het geval is. Hun verhalencultuur is ingebed in het landschap en in het dagelijkse leven. Dat wereldbeeld is meer dan ooit – jawel, nog steeds – een bron van inspiratie.

Door de lens van een antropoloog is alles interessant. Ik heb een geoefende antenne voor de tijdsgeest en culturele onderstromen. Als ik iets ontdek dat me boeit, duik ik er het liefst diep in. Mijn professioneel parcours is dan ook divers. Als journalist reisde ik de wereld af om trends op te snuiven en te verklaren. Interviewde mode-ontwerpers, film- en popsterren. Maar dames- en lifestylebladen waren toen erg stereotiep, en vielen lang niet samen met de realiteit. Een reality check kwam er met ‘DM Wax’, een niet-glossy katern bij de weekendkatern die ik elke week mocht ‘uitvinden’. Het idee was eenvoudig: vrouwen én mannen op een niet-stereotiepe manier in beeld brengen. Zo visten we vergeten vrouwen uit de plooien van de geschiedenis, zetten we mannen letterlijk in hun hemd, en richtten we onze schijnwerpers op vrouwelijk talent dat nog veel te vaak over het hoofd werd gezien. Intussen ging die katern alweer op in iets anders, maar mij heeft het voor goed veranderd. Ik ben een fervente promotor van vrouwelijk talent.

Elk straf verhaal heeft minstens één sterk keerpunt. Het mijne heeft er meerdere. Eén ervan was in 2012, de geboorte van mijn dochter. Een ander, minstens even impactvol, overkwam me in 2013. Ik raakte toen betrokken in een zwaar verkeersongeluk. Een jaar duurde het voor ik voldoende hersteld was om opnieuw te kunnen werken. Tijdens die ziekteperiode werd ik ontslagen, wat mijn herstel niet bevorderde. Het voelde alsof ik alles waar ik zo hard voor had gewerkt, was verloren. Ik was de weg kwijt. Tot ik me afvroeg wie had verzonnen dat er per sé een weg moet zijn? Zijn onbetreden paden niet veel mooier? Om de bekende mytholoog Joseph Campbell te citeren: “We must be willing to let go of the life we planned so as to have the life that is waiting for us.”

Ik heb geleerd om me te laten leiden door mijn zintuigen. Om de tijd te nemen om het landschap te bewonderen. Dwalen is een kunst. Waarom ik dit vertel? Omdat het belangrijk is om je eigen dwalingen te begrijpen. Wat je ook doet, waar je ook aan begint en waar het ook naartoe gaat, jouw tocht is jouw unieke verhaal. Koester het. Wees er trots op. Own your journey.

Wil jij leren hoe je dat doet, je eigen unieke verhaal vertellen. Ik kan jou hierbij helpen. Wil je weten hoe? Stuur een bericht via het contactformulier, of mail me op catherine.ongenae@telenet.beBewarenBewaren